Pogrzeb chrześcijański nie udziela zmarłemu ani sakramentu, ani sakramentaliów; zmarły znajduje się już poza porządkiem ekonomii sakramentalnej. Pogrzeb jest jednak obrzędem liturgicznym Kościoła. (KKK 1684)
- akt zgonu z USC,
- informację pisemną o przyjęciu przed śmiercią sakramentów świętych, jeśli przyjął je poza swoją parafią. Rodzina powinna zadbać o to, aby chory przyjął sakrament namaszczenia chorych.
- jeśli zmarły jest spoza parafii należy okazać pismo własnego ks. Proboszcza, który zezwala na pogrzeb poza własną parafią.
Pogrzeb katolicki nie przysługuje tym, którzy świadomie i dobrowolnie zerwali łączność z Kościołem lub zmarli bez pokuty w gorszących okolicznościach albo z pogardą dla religii bądź Kościoła, uparcie odmawiając przyjęcia sakramentów świętych. Uczestnicy pogrzebu winni aktywnie uczestniczyć w liturgii i przystąpić do Komunii Świętej, wcześniej przygotowując się do niej przez sakrament pokuty.
Pogrzeb Dziecka zmarłego przed urodzeniem zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 roku w sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi (Dz. U. z 2007 r. nr 1, poz. 10 oraz Dz. U. z 2007 r. nr 1, poz. 9 uchylony 2015-03-01 przez nowelizację ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. Prawo o aktach stanu cywilnego), rodzice (lub inne osoby uprawnione) dzieci urodzonych martwo albo po poronieniu:
1. mają prawo otrzymać z USC dokument skrócony akt urodzenia z adnotacją, że dziecko urodziło się martwe (jest on równocześnie "Kartą zgonu" i wystawia się go w przypadku, gdy lekarz wydał na wniosek osoby uprawnionej dokument "Pisemne zgłoszenie urodzenia dziecka" z zaznaczeniem pkt. 2 "martwego" i zaznaczył na nim płeć dziecka;
2. lub „Kartę zgonu do celów pochówku” wystawioną przez szpital uprawniającą do pogrzebania zwłok dziecka. Minister Zdrowia określa ciała tak zmarłych dzieci jako "szczątki ludzkie", którym należy się "ludzki" pochówek, niezależnie od czasu trwania ciąży. Nowe przepisy obowiązują od 20 stycznia 2007 roku.
Pasterze KK w Polsce uczą, że „obrzędy pogrzebowe z mszą świętą i z ostatnim pożegnaniem włącznie, w których uczestniczy rodzina, wspólnota parafialna, przyjaciele i znajomi, powinny być celebrowane przed kremacją ciała ludzkiego”. Dopuszczają jednak wyjątki, jeśli przemawiają za tym szczególne racje duszpasterskie lub powody natury praktycznej. Może to mieć na przykład miejsce wtedy, gdy czyjaś śmierć nastąpiła daleko od miejsca zamieszkania i kremacja ułatwia sprowadzenie doczesnych szczątków osoby zmarłej, a także, kiedy uczestnicy pogrzebu przybywają z daleka i trudno im być na dwóch częściach pogrzebu, czyli na mszy świętej połączonej z ostatnim pożegnaniem ciała zmarłego, i po pewnym czasie na obrzędzie złożenia urny w grobie lub kolumbarium.
Kościół natomiast jest przeciwny rozrzucaniu prochów ludzkich w tzw. miejscach pamięci, na morzu, w górach lub w innych miejscach, a także przechowywaniu ich w różnej formie w domu.
W liście przypomina się również, że "msza święta w intencji zmarłych jest najcenniejszym darem, jaki możemy im ofiarować" i zachęta "do stałej pamięci modlitewnej o naszych zmarłych".